کلایمر ها یک پیشرفت طبیعی در طول تاریخ معماری و ساخت و ساز هستند. مدتهاست که جذابیت انسانها برای ساختن سازه های بلند ثبت شده است (اهرام یک نمونه اوج هستند). تقریباً اخیراً بود که توانستیم ساختمانهایی ایجاد کنیم که عملاً ابرها را لمس می کنند.
قبل از اواسط قرن نوزدهم ، ساختمانی با بیش از ده طبقه ارتفاع غیر عملی بود و ساخت آن عملاً غیرممکن بود. پیشرفت فناوری ساخت و ساز همه اینها را تغییر داد. با اختراع یک سیستم ترمز جدید برای آسانسورها و اختراع فولاد تولید انبوه ، محدودیت هایی را برای ساخت بالا تعریف مجدد کرد. ناگهان توانستیم فضاهایی را در هوا کار کنیم و ساکن کنیم که جامد ، بادوام و مقاوم در برابر آتش باشند .
ممکن است نحوه ساخت کلایمر ها پیچیده به نظر برسد ، اما وقتی همه چیز خراب شد ، روند کار خیلی پیچیده نیست ، فقط چیزهای زیادی در آن وجود دارد. در ادامه به نحوه ساخت کلایمر ها در زیر پی خواهید برد.
راحی سازه ای مناسب در بیشتر طراحی های ساختمان مهم است ، اما به خصوص برای کلایمر ها از آنجا که حتی احتمال کمی برای خرابی فاجعه بار نیز با توجه به قیمت بالای ساخت و ساز غیرقابل قبول است. این یک تناقض را به مهندسین عمران ارائه می دهد: تنها راه برای اطمینان از عدم خرابی ، آزمایش همه حالت های خرابی است ، هم در آزمایشگاه و هم در دنیای واقعی. اما تنها راه شناختن همه حالتهای خرابی ، عبرت گرفتن از خرابیهای قبلی است. بنابراین ، هیچ مهندسی نمی تواند كاملاً مطمئن باشد كه یك ساختار معین در برابر همه بارهایی كه می توانند باعث خرابی شوند مقاومت می كند ، اما فقط می تواند حاشیه ایمنی كافی داشته باشد به گونه ای كه خرابی به طور قابل قبول بعید باشد. هنگامی که ساختمانها خراب می شوند ، آیا این خرابی به دلیل برخی عدم آینده نگری بوده است یا به دلیل برخی از عوامل غیرقابل شناخت است.
که کلایمر تجربه می کند عمدتا از نیروی خود مصالح ساختمانی است. در بیشتر طراحی های ساختمان ، وزن سازه بسیار بیشتر از وزن ماده ای است که آن را بیش از وزن خود تحمل می کند. از نظر فنی ، بار مرده ، بار سازه از بار زنده ، وزن چیزهای موجود در سازه (افراد ، مبلمان ، وسایل نقلیه و ...) بیشتر است. به این ترتیب ، مقدار مواد ساختاری مورد نیاز در سطوح پایین کلایمر بسیار بیشتر از مواد مورد نیاز در سطوح بالاتر خواهد بود. این از نظر بصری همیشه مشخص نیست. ساختمان امپایر استیت را شکست هادر واقع نتیجه کد ساختمان در آن زمان هستند و از نظر ساختاری مورد نیاز نبودند. از طرف دیگر ، شکل مرکز جان هاناکوک منحصراً نتیجه چگونگی پشتیبانی بارها است. تکیه گاه های عمودی می تواند انواع مختلفی داشته باشد که در میان آنها متداول ترین کلایمر ها را می توان در دسته های فولادی ، هسته های بتونی ، لوله درون طرح لوله و دیواره های برشی دسته بندی کرد.
وزش باد روی کلایمر نیز باید در نظر گرفته شود. در حقیقت ، بار باد جانبی تحمیل شده بر سازه های بسیار بلند به طور کلی عامل حاکم در طراحی سازه است. فشار باد با افزایش ارتفاع افزایش می یابد ، بنابراین برای ساختمانهای بسیار بلند ، بارهای مرتبط با باد بیشتر از بارهای مرده یا زنده هستند.
سایر عوامل بارگیری عمودی و افقی از منابع مختلف و غیر قابل پیش بینی مانند زمین لرزه ها ناشی می شوند.
کنند. این به معماران و مهندسان اجازه می دهد تا شافت آسانسور را روی هم قرار دهند و باعث صرفه جویی در فضا شوند. لابی های آسمانی و آسانسورهای اکسپرس فضای قابل توجهی را اشغال می کنند و به مدت زمان رفت و آمد بین طبقات می افزایند. ساختمانهای دیگری مانند برجهای پتروناس از آسانسورهای دو طبقه استفاده می کننداجازه می دهد افراد بیشتری در یک آسانسور قرار بگیرند و در هر توقف به دو طبقه برسند. استفاده از بیش از دو سطح در آسانسور امکان پذیر است هرچند که هنوز امتحان نشده است. مشکل اصلی آسانسورهای دو طبقه این است که وقتی فقط افراد در یک سطح نیاز به پیاده شدن در یک طبقه معین دارند باعث توقف همه سرنشینان آسانسور می شود.
راه حل دیگری که توسط برج شانگهای و برج جده در حال ساخت (2019) به کار گرفته شده این است که ساختمانهایی برای استفاده های مختلط ایجاد شوند و فضای اداری را در طبقات پایین قرار دهید زیرا از فضای کف بیشتری استفاده می کند. پنت هاوس های چند طبقه و دهلیزها - که به فضای مقطعی کمی نیاز دارند - به سمت بالا قرار دارند.
ساخته شدن کلایمر و استفاده از کلایمر